Een gedicht over Anifit

"Er waren eens twee teckelmeisjes,
De ene was snel, de andere heel rustig.
Pauline, de kleine, sprong met snelle pootjes.
Jette, onze kleine "dikke", liep rustig naar het bed.
Het eten, al meer dan drie jaar oud, was elke dag het beste - eten is beloning.
Omdat ze ook erg kieskeurig waren, probeerden we altijd iets nieuws, maar ze aten maar een paar dagen.
Wat zou het nu moeten zijn, was onze vraag.
Mevrouw E. Engelhardt kwam langs het pad en vroeg:
"Mag ik u uitnodigen om te komen eten?"
Waarop ik antwoordde: "Ja, heel erg bedankt."
Zo kwam Alkifit, nee, Anifit in ons leven - er is niets beters voor honden.
Ze eten hun bakjes altijd leeg en Jette's rennen en springen is ook een stuk toegenomen.
Nu zijn het twee lenige, slanke teckelmeiden die niet meer in een rustig tempo lopen.
Ze springen het keukenkastje op, lieve Erika E. Heel erg bedankt."

Juli 2011



Dit ervaringsverslag is automatisch vertaald.